Ονομάζομαι Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν. Είμαι αυτός που ψάχνετε. Προτού μου προσάψετε την οποιαδήποτε κατηγορία οφείλω να απολογηθώ, μάλλον δε το οφείλω, το απαιτώ. Αν μη τι άλλο επηρέασα έντονα την ανθρώπινη εξέλιξη και η γνώμη μου πάνω στα πεπραγμένα θα'πρέπε να σας ενδιαφέρει.
Φυλακίστηκα στη Τρομοκρατία, με πρόσχημα την αγάπη μου για το ανθρώπινο πνεύμα και την αγάπη μου για την Γαλλία, όμως απελευθέρωθηκα ύστερα από την πτώση του Αδιάφθορου, τον Ιούλιο του 1794.
Πάντοτε πίστευα στις ιδέες της Γαλλικής επανάστασης. Ακόμη και τώρα, που βρίσκομαι εδώ, ενωπίον σας, δε θα αρνηθώ τις ρίζες μου.
Στην Άλωση της Βαστίλης, προτεστάντησα. Τα γνωρίζετε. Οι επανάστατες είμασταν κατά της μοναρχίας, θέλαμε να ανατρέψουμε τα πράγματα. Επιθυμούσαμε να ρήξουμε τον κλήρο και τους ευγενείς. Συναντιόμασταν και συνομιλούσαμε για τον Ρουσώ και την αυτονομία του λαού, τον Μοντεσκιέ, τον Βολταίρο. Αγαπούσαμε το πνεύμα και απεχθανόμασταν την αδικία, απεχθανόμασταν πως οι ευγενείς κατείχαν την πολιτική τους θέση, πως δεν πληρώναν φόρους και πως εμείς, εμείς οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι έμποροι, είχαμε την ελάχιστη πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά. Οραματιστήκαμε μια δημοκρατία. Μια δημοκρατία βασισμένη σε αξίες και αρχές, όπως θα τις περιέγραφε ο σπουδαίος Τζον Λοκ. Υπερασπιστήκαμε την ιδιοκτησία, τα φυσικά δικαιώματα και το δικαίωμα αντίστασης στην τυρρανία και αν μη τι άλλο, το απλό δικαίωμα στο ψωμί. Θέλαμε το τέλος της μοναρχίας,καθιερώσαμε μια ενωμένη αστική τάξη.
 Η επανάσταση του 1789 είναι η επανάσταση που καθόρισε τον κόσμο. Και δε μπορείτε να το αρνηθείτε αυτό, ακόμη και'σεις.
Ας συνεχίσω όμως, θεωρώ πως δεν σας ενδιαφέρουν τόσο τα ιστορικά στοιχεία,καθώς άμα τα αναγνωρίζατε, δε θα βρισκόμουν εδώ ενωπίον σας.
Λοιπόν,
Προσωπικά, αγαπούσα ανέκαθεν τον άνθρωπο, ειδικότερα την ανατομία του και την πνευματική του εξέλιξη. Αγαπούσα τα πλήθη, ήξερα πως μπορώ να επηρέασω. Σαφώς και ήθελα την ειδική θέση, την άξιζα. Υπήρξα έξυπνος, και η κοινωνική αναγνώριση ήταν το ελάχιστο που άρμοζε στη περίπτωση μου.
Ως βουλευτής και ως εξέχον μέλος της επιτροπής της συντακτικής συνέλευσης μπορούσα να επηρεάζω. Λοιπόν, η θανατική ποινή, στα χρόνια της γαλλικής επανάστασης,ήταν απαραίτητη.
Όμως, έπρεπε και να ακολουθεί και το πνεύμα των αρχών μας και των νόμων μας. Οι μέχρι τότε εκτελέσεις, ήταν ιδιαίτερα επώδυνες, δυσκολεύαν τους υπεύθυνους. Τα πράγματα ήταν απαιτητικά και οι δήμιοι αναγκαζόντουσαν να χρηματοδοτούν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους. Μάλιστα, τα πρώιμα εργαλεία τους όντας ελαφρία, και με τη συχνή τους χρήση, έφθειναν, και το κόστος της επισκευής το επωμίζονται οι ίδιοι. Γεγονός άδικο και όπως σας είπα, είχαμε ορκιστεί να πολεμήσουμε την αδικία.
 Ο κύριος Σαρλ Ανρί Σανσόν, μπορεί να σας περιγράψει καλύτερα τις απαιτήσεις και τις δυσκολίες. Ο ίδιος υπήρξε δήμιος τέταρτης γενιάς, αληθινά εκπληκτικός στη δουλειά του, σήκωσε πάνω από 3.000 εκτελέσεις. Εξαιρετικός, διαβαστερός, με πάθος, όρεξη και αγάπη για τη μουσική.
Λοιπόν, ο κύριος Σανσόν, υποστήριξε την πρόταση μου εκείνη τη μέρα στην εθνική συνέλευση. Το '91. Η πρόταση μου ήταν η εφεύρεση και η λειτουργία ενός μηχανήματος που θα οικοδομήσει την ανθρώπινη και ισότιμη ανεξαρτήτως κακουργήματος, θανατική ποινή. Ένα μηχάνημα που, με συνοπτικές διαδικασίες, θα αφαιρεί τη ζωή από το άτομο, θα'ναι γρήγορο και αποτελεσματικό. Αυτή η πρόταση αφορούσε ένα μηχάνημα εκτέλεσης, την γκιλοτίνα.  Και όσον αφορά την διαδικασία της θανατικής ποινής, φαντασιώθηκα πως θα είναι χώρος συνάντησης,συζήτησης,πως θα φέρει την επανάσταση μέσα στην επάνασταση. Οι πολίτες θα βγαίνουν από τα σπίτια τους, σύσσωμοι, και θα θαυμάζουν την ευρρυθμία, την φυσική κατάληξη των αντιστάσεων στις Ιδέες. Θα'ταν ένα ευχάριστο γεγονός και όχι ένα αιματοβαμένο θέαμα με φωνές και τρόμο.
 Όλοι θα μιλούν γι'αυτό και όλοι θα ζηλεύουν που δεν έδειξαν ποτέ σεβασμό στους εχθρούς τους, όπως όριζαν οι αρχές των νόμων μας. Ήμουν ο μόνος αληθινός δημοκράτης. Αυτό είναι και που μου προσάπτετε, πως αγάπησα τον άνθρωπο,το πνεύμα και το έθνος μου. Άλλωστε, η ιδέα της γκιλοτίνας, έχει ρίζες παλαιότερες. Συνδέεται με την ιστορία μας. Είναι φυσική αναγκαιότητα, δε το καταλαβαίνετε; Εσείς σάμπως δεν εκτελέσατε τους εχθρούς σας; Πιστεύετε πως τα δικά σας χέρια είναι πιο καθαρά από τα δικά μου; Θάνατο στους μονάρχες! Θάνατο στους καταπιεστές! Αυτό πιστεύω κι'γω. Μαζί σας είμαι.

Ναι, οι εκτελέσεις στη γκιλοτίνα, ήταν το κεντρικό θέαμα στη Γαλλία. Ναι.
Είχε κάνει τόση εντύπωση στον κόσμο, κυκλοφορούσαν μέχρι και μινιατούρες. Νομίζω, πως αυτό σας ενοχλεί, σωστά; Η γαλούχηση των παιδιών και η εξοικείωση τους με την θανατική ποινή. Συμφωνώ, είναι σκοτεινό σημείο ετούτο, μα, ο κόσμος είναι αυτός κύριοι μου. Τα παιδιά, είναι κομμάτια του κόσμου, δε μπορούμε να τα κρατάμε ανενημέρωτα. Άλλωστε, φιλοσοφικά μιλώντας, ο θάνατος είναι η συνέχεια της ίδιας ζωής, είναι η μετάβαση σ'ένα καινούργιο στάδιο. Η αντιμετώπιση των εκτελέσεων αντιμετωπιζόταν με παιγνιώδη τρόπο. Ουσιαστικά, το θέαμα αυτό, ξυπνούσε τις παιδικές συνειδήσεις του λαού μας. Γελούσαν, χαριτολογούσαν, φλέρταραν. Και όλα αυτά, στο προσκήνιο με τους εχθρούς και αντιφρονούντες να δίνουν τη ζωή τους στο όνομα μιας ανεκπλήρωτης στήριξης στις επαναστατικές μας ιδέες. Θεωρώ πως αυτή η επαφή, με αυτόν τον τρόπο, έχει πολύ θεραπευτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα.
Άλλωστε, μιλώντας για παιδαγωγική, η γκιλοτίνα βοήθησε στην ανάπτυξη και της ιατρικής, της μελέτης του εγκεφάλου και της ανατομίας του σώματος.
Είχε και αυτή την άγρια ομορφιά, τον λυρικό τρόπου που έπεφτε η λεπίδα, ο ήχος της αποκόλλησης του κεφαλιού, το χειροκρότημα. Ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, σίγουρα ενέπνευσε χιλιάδες ποιήματα και μυθιστορήματα.
Γιατί λοιπόν μισείτε με τέτοιο σθένος ένα ανθρωπιστικό εργαλείο θανάτου;
Αναφέρεστε στην θανατική ποινή σαν περιττή πρακτική, ενώ γνωρίζετε πως στον πόλεμο ο φόνος είναι απαραίτητος. Ξέρετε φυσικά για τους αναρχικούς, τους ιλλεγκαλιστές, τον Ελί, τον Ρειμόν, τον Σουντί, την Αντουανέτα, τους εβραίους,τους κομμουνιστές δηλαδή τους αντίθετους με τα καθεστώτα ή τους τυχαίους εχθρούς των κρατών. Αλήθεια, πόσους νεκρούς μετράει μέχρι το 1980 η γκιλοτίνα;
Αυτή είναι η αιτία. Αντιδράτε συναισθηματικά, και πιστεύετε πως φέρω ευθύνη για το ότι η γκιλοτίνα καθιερώθηκε ως η πάγια τακτική αντιμετώπισης των αντιστάσεων ανά τον κόσμο.
Έχετε μίσος για τα όπλα που δε σκεφτήκατε πρώτοι! Μα είναι μόνο μια μέθοδος. Πάλι καλά εμάς τους ανθρώπους μας ορίζει μια σπουδαία δημιουργικότητα.
 Υπήρξαν και οι εξορίες, οι βασανισμοί, οι μαζικές εκτελέσεις. Αναγνωρίστε μου το ελαφρυντικό της αγάπης μου για τον άνθρωπο. Τουλάχιστον αυτό.


 Δυστυχώς, φοβάμαι πως δε θα με ακούσετε. Η γκιλοτίνα για εσάς είναι κάτι διαφορετικό.
Πιστεύετε πως αφορά μια επίδειξη δύναμης, μια διασκέδαση της αστικής τάξης.
Πιστεύετε πως αποτελεί ορόσημο της εξουσίας και της κυριαρχίας, σύμφωνα με τις προκυρήξεις σας.
Πιστεύετε πως εγώ σκότωσα τους φίλους σας, εγώ όμως απλώς υπερασπίστηκα το έθνος μου.
Σας υπενθυμίζω πως υπήρξα ο εμπνευστής και όχι ο δήμιος. Δεν ήμουν εγώ αυτός που σήκωνε τη λεπίδα και αυτός που την άφηνε, δεν είναι τα δικά μου χέρια βαμένα με το αίμα των συντρόφων σας, όχι. Δε χειροκρότησα ποτέ μου στις εκτελέσεις. Εγώ μόνο ενέπνευσα την ανθρωπιστική θανατική ποινή. Τίποτα παραπάνω. Λέτε πως δεν πολεμάτε τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που τον γεννάει. Λοιπόν, εμένα δε με γέννησε το σύστημα, υπήρξα απλώς ένας από τους χιλλιάδες εμπνευστές τους. Η γκιλοτίνα είναι αφορμή, όμως μισείτε όσα συμβολίζω. Σωστά;
Γιατί να πεθάνω για ένα σύμβολο λοιπόν;
Εγώ είμαι μαζί σας, σας το είπα εξαρχής. Ενώπιον σας.
Σέβομαι τον αγώνα σας. Σέβομαι τον πόνο σας για τους δολοφονημένους συντρόφους σας. Σέβομαι το βιώμα της βίας, και τη σφραγίδα της φτώχειας. Όπως άλλωστε, αναφέραμε και στην διακήρυξη των ανθρωπίνω δικαιώματων τότε στη Γαλλία των ιδεών: όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για το λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό και αναγκαίο καθήκον.

Ονομάζομαι Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν, εμπνευστής της γκιλοτίνας, φερόμενος ως υπεύθυνος για αμέτρητους θανάτους, ενθερμό μέλος της αστικής τάξης. Δηλώνω αθώος και υπέρμαχος της ελευθερίας. Δηλώνω πατριώτης. Δηλώνω εμπνευστής και μόνο, της γκιλοτίνας, του πιο ανθρωπιστικού εργαλείου θανάτου. Δηλώνω μετανιωμένος. Ζητώ την συγχώρεση σας. Σας ικετεύω, ενώπιον σας, να με αφήσετε να ζήσω. Να δείξετε την ανθρωπιά που σας στέρησα. Σας ικετεύω να σταθείτε υψηλά στους στόχους της εξέγερσης σας και να μη επιτρέψετε να μετατραπεί σ'ένα άστοχο αιματοκύλισμα. Σας ικετεύω να κοιτάξετε την αλήθεια στα μάτια. Δεν είμαι δήμιος! Ποτέ μου δεν έχω σκοτώσει.
Ποτέ μου δεν έχω αφαιρέσει ζωή. Και στην κατάληψη της Βαστίλης, κρυβόμουν! Είχα κρυφτεί μέσα στις φυλακές, υποκρίθηκα τον τρελό ώστε να μη με δολοφονήσουν είτε οι επαναστάτες, είτε οι ευγενείς. Ήθελα να πεθάνει ο Λουδοβίκος, όμως φοβήθηκα την αλλαγή που θα έφερε το καθεστώς. Αγάπησα την ελευθερία. Αληθινά. Αν δεν ήταν ο μπάσταρδος ο Σανσόν, να με υποστηρίξει τόσο έντονα εκείνη τη διαολεμένη μέρα στην εθνική συνέλευση, ίσως να μην είχε καθιερωθεί η γκιλοτίνα. Είχα σκεφτεί τόσες φορές, να κάψω τα σχέδια που την απεικόνιζαν, να έβρισκα έναν τρόπο να παρεμποδίσω την διαδικασία, όμως ήταν πολύ αργά! Όλα είχαν σχεδιαστεί και άμα έκανα πίσω, θα δημιουργούσα υποψίες για την πίστη μου στα δημοκρατικά ιδεώδη.
 Ανάθεμα τους, είχαν ενθουσιαστεί με την ιδέα της γκιλοτίνας. Οι δήμιοι να ξεκουράζονται, οι πολίτες να διασκεδάζουν και ένα μηχάνημα με χαμηλό κόστος, και ελάχιστη συντήρηση να κάνει όλη τη δουλειά. Μα πώς. Μα πως. Ο Σανσόν ευθύνεται. 3.000 σκότωσε μόναχα ο ίδιος! Επί 38 χρόνια. Είχε παραλάβει επίσημα το παλτό με το κόκκινο αίμα, σύμβολο πως έκανε καλή δουλειά. Αυτό το γνωρίζετε; Αυτόν να φέρετε εδώ μπροστά σας! Εγώ είμαι αθώος, αθώος σας λέω. Ενώπιον σας. Έπαιζε βιολί και τσέλο ο τρελός, το κτήνος. Αποκεφάλιζε και στη συνέχεια τεμάχιζε τα θύματά του Ακούτε; Αυτός είναι ο τρελός, ο δολοφόνος. Εγώ απλώς είχα την ιδέα.

Ονομάζομαι Ζοζέφ Ινίας Γκιγιοτέν, εμπνευστής της γκιλοτίνας. Βαθειά ένοχος και μετανιωμένος διάολε. Δώστε μου την ευκαιρία να αποτινάξω το παρελθόν μου.
Πραγματικά σας σέβομαι. Αφήστε με να ζήσω, και θα υπηρετήσω τους σκοπούς σας. Μπορώ και'γω να φωνάξω πως το έθνος είναι μια μηχανή που πρέπει να καταστραφεί. Μπορώ να πως πως δεν με ενδιαφέρει ο ανθρωπισμός αλλά η κοινωνική χειραφέτηση ως επιθετική ενέργεια καταστροφής και ανοικοδόμησης.Μπορώ ναι, σας το υπόσχομαι. Η σιωπή είναι πιο δυνατή από τους στραγγαλισμούς! Κάτω οι καταπιεστές! Η γκιλοτίνα υπήρξε η απόλυτη ουσία, της δύναμης της μπουρζουαζίας, Η γκιλοτίνα είναι η εικόνα του κόσμου που καταρρέι. Η γκιλοτίνα είναι μια διαστροφή, η γαλλική επανάσταση απέτυχε. Εγώ απέτυχα. Σας παρακαλώ, αφήστε με να ζήσω.


.
.
.
.
.
.



Διάγγελμα: Θανάτωση δια γκιλοτίνας. 
Χρόνος: Ποτέ των παντών. Παρορμήσεις και φαντασιώσεις. 
Τόπος: Εξοχή λαικής συνάντησης. Η πολεοδομία, διαφορετική. 

Δημιουργίες της βροχής.

1.
Παγιδευμένη στη βορειοδυτική πλευρά της πηξίδας! Και στη συννεφιά, ο οδηγός, η ίδια η θαλασσοταραχή. Για αλλού πήγες, αλλού κινήθηκες και αλλού έφτασες.
Μα δεν είναι ζωή αυτή. Ή και είναι. Φαινομενικά τουλάχιστον.
 Άραγε, ξέρεις πώς είναι να μπερδεύεις τον ουρανό με την θάλασσα;

2.
Τρίημερο βροχής στο μικρό χωριό. Η γιαγιάκα τρέχει,βιαστηκά και ατσούμπαλα,να μαζέψει την μπουγάδα. Και γιατί μωρή γριά να την μαζέψεις. Άστην εκεί που είναι. Το πολύ πολύ να βγεις και'συ, δίπλα της, να καθίσεις, εκεί έξω. Μη το πεις του αντρός σου. Ούτε του γιού σου. Γριά. Ψιτ. Μαλάκες είναι. Σε καταπιέζουν. Τριήμερο αλήθειας στο μικρό χωριό. Και εν τέλει τριήμερο κενής απλώστρας.

3.
Η βροχή καταστείλει τους παροχούς της σύνδεσης και του ρεύματος. Σε βάζει σε μια κατάσταση αντιμετώπισης της σιωπής. Δεν ακούς, δεν βλέπεις. Οι ασχολίες σου οι εξείς, ο ήχος από τα σπίρτα,μόλις τρίψουν με πάθος το  μονάκριβο κουτάκι τους, οι γείτονες που φωνάζουν, ο τρελαμένος χορός της φλόγας από τα κεριά, η αίσθηση του δωματιού να μεγαλώνει, μα να μη σε πλακώνει. εσύ, μόνος. έρημος. απλός. αληθινός. Εσύ και η βροχή. Αντιμέτωποι σε μια χαμένη μάχη.

4.
Όταν βρέχει, μια βόλτα στη γειτονική πόλη να βγεις θα καταλάβεις, οι άνθρωποι πανικοβάλλονται. Μπαίνουν κάτω από υπόστεγα, κρατάνε σφικτά πάνω από τα κεφάλια τους τις σακούλες από το public, (ναι αυτές οι οποίες κρύβουν μέσα κάποιο άχρηστο gadget), πατάνε προσεκτικά, πάνω στα στεγνά σημεία του δρόμου. Τρέχουν, γελάνε αμήχανα, γυρνάνε σπίτια τους και πιστεύουν πως σίγουρα αρρώστησαν. "Μουνί έγινα." "Ε γαμώ το χριστό του για κωλόβροχο" Συνήθεις φράσεις που θα ακούσεις. Οι άνθρωπο της πόλης, βλέπουν την βροχή, σαν επιβεβαίωση του γκρίζου, σα να ξεχύνονται από τους ουρανούς,σε υγρή μορφή, όλα τους τα χαμένα δευτερόλεπτα.
 Και πάντα, υπάρχει και αυτός. Ο άγνωστος τρελαμένος. Γυμνός, να διασχίζει τους πέτρινους δρόμους. Με αργό βήμα. Να νοιώθει ολόκληρο το πέλμα του ποδιού του, κάθε κύτταρο του, να αισθάνεται την αίσθηση. Βαθειά. Και ας πατάει όλα τα σκατά του πεζοδρόμου. Δεν τον ενδιαφέρει. Χέστηκε. Κλείνει τα μάτια του. Και περπατάει. Αναπηδάει. Περπατάει με το ένα πόδι. Χοροπηδάει. Τρέχει. Σέρνεται. Προσπαθεί να ακούσει τα πλακάκια. Να χορέσει τη βροχή στο στόμα του. Να την φτύσει. Και συνήθως, τον βρίσκεις να μουρμουρίζει διαρκώς:

  "Και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς, εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική" 

Δεκαεπτά λεπτά, ξεχύθηκαν στους δρόμους. Όπλισαν. 

"Όχι άλλο πια νεκρός χρόνος." 

Solo traveling.

Πέντε άντρες. Στάθηκαν για την φωτογραφία εν αγνοία τους. Δύο πλάτες και τρία προφίλ..

Ο ένας, τραπεζικός υπάλληλος. Στον ελέυθερο του χρόνο θα ήθελε να είναι ταξιδιώτης.

Πριν δύο χρόνια, αγόρασε τα ορειβατικά παπούτσια που ήθελε εδώ και πολύ καιρό.

Όμως, τα φοράει όταν βρέχει στη πόλη του. Φαινόμενο σπάνιο.. Έτσι, τα φόρεσε σήμερα, χωρίς λόγο. Απλώς ήθελε. Φαίνονται ολοκαίνουργια.

Απαντάει ευγενικά στις παρεμβολές και ύστερα επιστρέφει στη κανονικότητα της σκέψης του.

“Δύο και δύο ίσως να κάνουν τέσσερα, όμως χωρίς την αριθμητική, δε θα το ήξερα. Θα με ενδιάφερε τότε να γνωρίζω αυτή την απλή και ηλίθια πρόσθεση;”

Ο δεύτερος άντρας, στη σειρά από τα αριστερά, είναι σπόνσορας της apple, ή έχει πολλά λεφτά, ή είναι ένα θύμα κατανάλωσης. Γεγονός φυσικά, σχετικό, καθώς η κατανάλωση, παραμένει κατανάλωση, ανεξαρτήτως της ποσότητας. Σηκώνεται. Ξαφνικά, θέλησε να σταθεί στην γωνία, ώστε να αποφασίσει αν θέλει να κάνει τσιγάρο ή όχι. Οι δύο άντρες, από τα αριστερά, ανταλλάξανε κουβέντες. Η ανυπαρξία τους μόλις απέκτησε αλληλεπίδραση. Έγιναν πραγματικές φιγούρες.

Ο τρίτος άντρας, ακίνητος για πολλές ώρες. Κοιμάται. Φοράει κόκκινα παπούτσια, σ΄αντιστοιχία με μια κόκκινη τσάντα, ένα τζιν και μια πράσινη ζακετά. Ξαπλωμένος πάνω στο μπουφάν του. Ένα φως είναι μονίμως ανοιγμένο, πάνω από το κεφάλι του. Στα όνειρα του, κατόρθωσε να φτάσει πρώτος στους αγώνες της κολύμβησης. Όμως παραμένει ανίκανος στα μάτια της μητέρας του. Μακάρι να ερχόταν πρώτος στους αγώνες..

Εν τω μεταξύ, ο δεύτερος άντρας, επέστρεψε. Πήρε κάποια απόφαση.

Ανοίγει τον υπολογιστή του και ξεκινάει να γράφει πατώντας τα πλήκτρα μελωδικά, σε σύνθεση ενός κομματιού dubstep.

Έχει έντονο και σταθερό βλέμμα, και όταν σκέφτεται αγγίζει με μια κλίση καμπύλης, τις τρίχες του προσώπου του.

Ο δεύτερος άντρας από τα αριστερά, δεν ακούει πολύ μουσική. Μόνο συνθέτει ρυθμικά γράμματα και όταν προχωράει θέλει να πατά συγκεκριμένα στο εσωτερικό των κύκλων. Και στο μπάνιο, μετά το κατούρημα, πρέπει να πλύνει τα χέρια του 2 φορές. Μετά το χέσιμο, 3. Και μετά την εκσπερμάτωση, 4.

Ο τέταρτος άντρας, από τα αριστερά, περιμένει να πεθάνει,συνειδητά. Όμως είναι νέος. Μου φαίνεται περίεργη αυτή του η σκέψη. Δεν κοιμάται. Εδώ και δύο ώρες η μόνη κίνηση που κάνει είναι να σπάει τον αντίχειρα του. Σα να αγνοεί πως υπάρχει, και να διπλοτσεκάρει την ποιότητα του χεριού του. Το βλέμμα του, καθηλωμένο σ'ένα κενό που νομιμοποιεί την απάθεια του. Είναι αναβλητικός. Το ξέρει. Όμως αυτό, τι σημασία έχει. Γνωρίζει ότι θα πεθάνει όπως γνωρίζεται με την αναβλητικότητα του. Έτερον εκάτερον. Τι σημασία έχει. Οι φίλοι του πλέον δεν τον αντέχουν, όμως δε το παραδέχονται. Απλώς ο τέταρτος άντρας, κάθε μέρα που απολαμβάνει τον καφέ του, πιστεύει πως πρέπει να αποσυρθεί απ'όλα αυτά. Άμα δεν τον θέλουν μία, δεν τους θέλει δέκα. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει ζωγράφος. Ταλέντο, δεν είχε. Μόνο την ευαισθησία, και αυτήν αποκομμένη από την καλλιτεχνική συμβολικότητα. Τι σημασία έχει.

Ο τρίτος, ξύπνησε. Τεντώνεται. Ο ύπνος έχει πολλες ομοιότητες με την σεξουαλική συνεύρεση. Οι εκφράσεις και οι ήχοι, διαφέρουν σε ελάχιστα σημεία τους. Διαφοροποίησε λίγο την στάση του σώματος του (ελάχιστα, μόνο άλλαξε το χέρι που στηριζόταν) και επέστρεψε. Σκέφτηκε πως και το να είσαι τρίτος, δε πειράζει. Τουλάχιστον δεν είσαι και τελευταίος. Η προσπάθεια είναι που μετράει και ο ανταγωνισμός είναι προιόν πλύσης εγκεφάλου. Στον ύπνο του, αυτή τη φορά, είδε να είναι πρώτος, επειδή σκότωσε τους υπόλοιπους συναγωνιζόμενους του. Τον τρόμαξε. Την επόμενη μέρα, το είπε στη μητέρα του, και μαζί, ψάξανε στον ονειροκρίτη για τη σημασία της πρωτιάς και του φόνου. “Για καλό είναι!” Το συμπέρασμα.

Ο αντίχειρας ξανά έσπασε. Και ξανά. Και ξανά. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα.

Ο πέμπτος, και τελευταίος του κάδρου μας, από τα αριστερά, κοιτάζει εδώ και ώρα ένα άδειο μπουκάλι Λουξ. Έχει φέρει τα χέρια του, πίσω από το κεφάλι του. Νοιώθει παγιδευμένος.

Δεν το έχει εκμυστηρευτεί σε κανέναν, ούτε στις γκόμενές του, πως πιστεύει ότι είναι αλκοολικός. Ναι. Κάθε βράδυ, προτού κοιμηθεί, γεμίζει ένα ποτήρι με ουίσκι, το πίνει με τη μία, και ύστερα κοιμάται. Είναι σίγουρος πως είναι το φάρμακό του. Διαφορετικά, υποφέρει από πόνους στο στήθος και στα κόκκαλά του. Ο πέμπτος, δεν περιμένει να πεθάνει. Το θεωρεί μάλιστα, αδιανότητο. Είναι μεσήλικας, χωρισμένος δύο φορές. Σκέφτεται να ξανα παντρευτεί μια από τις γκόμενές του, όμως δε ξέρει ποιά. Η Λίζα, έχει τα μεγάλα βυζιά, η Άννα έχει ωραίο κώλο, η Μαρία είναι ηθοποιός και του αρέσει το δράμα (εντάξει, η Μαρία έχει και τσιμπουκοχειλάρες) , και η Μαίρη είναι καθηγήτρια στο σχολείο του γιού του.

Δεν είναι απλή απόφαση. Άλλαξε τη στάση του. Σκυμμένος μπροστά. Δεν άντεξε να κοιτάει άλλο αυτό το άδειο μπουκάλι. Τον έπιασε ηττοπάθεια. Θα'θέλε πολύ να κοιμηθεί ήρεμος.

Σπάσιμο αντίχειρα! Ο δεύτερος, εκστασιασμένος, ανέβασε το μπιτ. Πληκτρολογεί σε 9/8. Πιάνει και με τα δύο του χέρια τις τρίχες του, τώρα όλο του το πρόσωπο, τα μαλλιά του, ξανά. Ανεβάζει το μπιτ και άλλο. Νομίζω έχει έρθει σε οργασμό. Έχουν σφίξει οι μυς των χεριών του, είναι απόλυτα συγκεντρωμένος. Πήρε μια ανάσα, και με κοίταξε. Θέλει να του δώσω έγκριση.

Ποια είμαι εγώ να το κάνω αυτό. Ο οργασμός είναι πολύ προσωπικό ζήτημα.

Σπάσιμο. Τραβάει τις τρίχες του με περισσότερη δύναμη. Έχει ιδρώσει. Τα μάτια του γουρλωμένα.

Ηρεμεί. Δε θα μάθω ποτέ τι στο διάολο έγραφε.

Όμως δεν έχει σημασία. Έτσι έμαθα από τον τέταρτο. Ο πέμπτος απέτυχε. Ο πρώτος, τον δεύτερο θα ζηλέψει. Το πάθος του. Ίσως ξεκινήσει να πηγαίνει εκδρομές. Προσωπικά, ελπίζω να παραιτηθεί. Και ο τρίτος, αυτοκτόνησε πρώτος απ'όλους.

Τέλος τώρα.

Οι φιγούρες με συνόδευσαν, άλλαξαν την θέση τους στον χώρο και εξαφανίστηκαν.

Το μέλλον είναι όσο απρόβλεπτο είναι και το παρόν. Όσο θολό είναι το παρελθόν. Και όσο ανύπαρκτη είναι αυτή η καθορισμένη χρονική γραμμικότητα.

Τι να έγραφε; Εν τέλει, έχει σημασία ή όχι; 

Ας μου απαντήσει κάποιος.

Solo travelin

Πέντε άντρες. Στάθηκαν για την φωτογραφία εν αγνοία τους. Δύο πλάτες και τρία προφίλ..

Ο ένας, τραπεζικός υπάλληλος. Στον ελέυθερο του χρόνο θα ήθελε να είναι ταξιδιώτης.

Πριν δύο χρόνια, αγόρασε τα ορειβατικά παπούτσια που ήθελε εδώ και πολύ καιρό.

Όμως, τα φοράει όταν βρέχει στη πόλη του. Φαινόμενο σπάνιο.. Έτσι, τα φόρεσε σήμερα, χωρίς λόγο. Απλώς ήθελε. Φαίνονται ολοκαίνουργια.

Απαντάει ευγενικά στις παρεμβολές και ύστερα επιστρέφει στη κανονικότητα της σκέψης του.

“Δύο και δύο ίσως να κάνουν τέσσερα, όμως χωρίς την αριθμητική, δε θα το ήξερα. Θα με ενδιέφερε τότε να γνωρίζω αυτή την απλή και ηλίθια πρόσθεση;”

Ο δεύτερος άντρας, στη σειρά από τα αριστερά, είναι σπόνσορας της apple, ή έχει πολλά λεφτά, ή είναι ένα θύμα κατανάλωσης. Γεγονός φυσικά, σχετικό, καθώς η κατανάλωση, παραμένει κατανάλωση, ανεξαρτήτως της ποσότητας. Σηκώνεται. Ξαφνικά, θέλησε να σταθεί στην γωνία, ώστε να αποφασίσει αν θέλει να κάνει τσιγάρο ή όχι. Οι δύο άντρες, από τα αριστερά, ανταλλάξανε κουβέντες. Η ανυπαρξία τους μόλις απέκτησε αλληλεπίδραση. Έγιναν πραγματικές φιγούρες.

Ο τρίτος άντρας, ακίνητος για πολλές ώρες. Κοιμάται. Φοράει κόκκινα παπούτσια, σ΄αντιστοιχία με μια κόκκινη τσάντα, ένα τζιν και μια πράσινη ζακετά. Ξαπλωμένος πάνω στο μπουφάν του. Ένα φως είναι μονίμως ανοιγμένο, πάνω από το κεφάλι του. Στα όνειρα του, κατόρθωσε να φτάσει πρώτος στους αγώνες της κολύμβησης. Όμως παραμένει ανίκανος στα μάτια της μητέρας του. Μακάρι να ερχόταν πρώτος στους αγώνες..

Εν τω μεταξύ, ο δεύτερος άντρας, επέστρεψε. Πήρε κάποια απόφαση.

Ανοίγει τον υπολογιστή του και ξεκινάει να γράφει πατώντας τα πλήκτρα μελωδικά, σε σύνθεση ενός κομματιού dubstep.

Έχει έντονο και σταθερό βλέμμα, και όταν σκέφτεται αγγίζει με μια κλίση καμπύλης, τις τρίχες του προσώπου του.

Ο δεύτερος άντρας από τα αριστερά, δεν ακούει πολύ μουσική. Μόνο συνθέτει ρυθμικά γράμματα και όταν προχωράει θέλει να πατά συγκεκριμένα στο εσωτερικό των κύκλων. Και στο μπάνιο, μετά το κατούρημα, πρέπει να πλύνει τα χέρια του 2 φορές. Μετά το χέσιμο, 3. Και μετά την εκσπερμάτωση, 4.

Ο τέταρτος άντρας, από τα αριστερά, περιμένει να πεθάνει,συνειδητά. Όμως είναι νέος. Μου φαίνεται περίεργη αυτή του η σκέψη. Δεν κοιμάται. Εδώ και δύο ώρες η μόνη κίνηση που κάνει είναι να σπάει τον αντίχειρα του. Σα να αγνοεί πως υπάρχει, και να διπλοτσεκάρει την ποιότητα του χεριού του. Το βλέμμα του, καθηλωμένο σ'ένα κενό που νομιμοποιεί την απάθεια του. Είναι αναβλητικός. Το ξέρει. Όμως αυτό, τι σημασία έχει. Γνωρίζει ότι θα πεθάνει όπως γνωρίζεται με την αναβλητικότητα του. Έτερον εκάτερον. Τι σημασία έχει. Οι φίλοι του πλέον δεν τον αντέχουν, όμως δε το παραδέχονται. Απλώς ο τέταρτος άντρας, κάθε μέρα που απολαμβάνει τον καφέ του, πιστεύει πως πρέπει να αποσυρθεί απ'όλα αυτά. Άμα δεν τον θέλουν μία, δεν τους θέλει δέκα. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει ζωγράφος. Ταλέντο, δεν είχε. Μόνο την ευαισθησία, και αυτήν αποκομμένη από την καλλιτεχνική συμβολικότητα. Τι σημασία έχει.

Ο τρίτος, ξύπνησε. Τεντώνεται. Ο ύπνος έχει πολλες ομοιότητες με την σεξουαλική συνεύρεση. Οι εκφράσεις και οι ήχοι, διαφέρουν σε ελάχιστα σημεία τους. Διαφοροποίησε λίγο την στάση του σώματος του (ελάχιστα, μόνο άλλαξε το χέρι που στηριζόταν) και επέστρεψε. Σκέφτηκε πως και το να είσαι τρίτος, δε πειράζει. Τουλάχιστον δεν είσαι και τελευταίος. Η προσπάθεια είναι που μετράει και ο ανταγωνισμός είναι προιόν πλύσης εγκεφάλου. Στον ύπνο του, αυτή τη φορά, είδε να είναι πρώτος, επειδή σκότωσε τους υπόλοιπους συναγωνιζόμενους του. Τον τρόμαξε. Την επόμενη μέρα, το είπε στη μητέρα του, και μαζί, ψάξανε στον ονειροκρίτη για τη σημασία της πρωτιάς και του φόνου. “Για καλό είναι!” Το συμπέρασμα.

Ο αντίχειρας ξανά έσπασε. Και ξανά. Και ξανά. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα.

Ο πέμπτος, και τελευταίος του κάδρου μας, από τα αριστερά, κοιτάζει εδώ και ώρα ένα άδειο μπουκάλι Λουξ. Έχει φέρει τα χέρια του, πίσω από το κεφάλι του. Νοιώθει παγιδευμένος.

Δεν το έχει εκμυστηρευτεί σε κανέναν, ούτε στις γκόμενές του, πως πιστεύει ότι είναι αλκοολικός. Ναι. Κάθε βράδυ, προτού κοιμηθεί, γεμίζει ένα ποτήρι με ουίσκι, το πίνει με τη μία, και ύστερα κοιμάται. Είναι σίγουρος πως είναι το φάρμακό του. Διαφορετικά, υποφέρει από πόνους στο στήθος και στα κόκκαλά του. Ο πέμπτος, δεν περιμένει να πεθάνει. Το θεωρεί μάλιστα, αδιανότητο. Είναι μεσήλικας, χωρισμένος δύο φορές. Σκέφτεται να ξανα παντρευτεί μια από τις γκόμενές του, όμως δε ξέρει ποιά. Η Λίζα, έχει τα μεγάλα βυζιά, η Άννα έχει ωραίο κώλο, η Μαρία είναι ηθοποιός και του αρέσει το δράμα (εντάξει, η Μαρία έχει και τσιμπουκοχειλάρες) , και η Μαίρη είναι καθηγήτρια στο σχολείο του γιού του.

Δεν είναι απλή απόφαση. Άλλαξε τη στάση του. Σκυμμένος μπροστά. Δεν άντεξε να κοιτάει άλλο αυτό το άδειο μπουκάλι. Τον έπιασε ηττοπάθεια. Θα'θέλε πολύ να κοιμηθεί ήρεμος.

Σπάσιμο αντίχειρα! Ο δεύτερος, εκστασιασμένος, ανέβασε το μπιτ. Πληκτρολογεί σε 9/8. Πιάνει και με τα δύο του χέρια τις τρίχες του, τώρα όλο του το πρόσωπο, τα μαλλιά του, ξανά. Ανεβάζει το μπιτ και άλλο. Νομίζω έχει έρθει σε οργασμό. Έχουν σφίξει οι μυς των χεριών του, είναι απόλυτα συγκεντρωμένος. Πήρε μια ανάσα, και με κοίταξε. Θέλει να του δώσω έγκριση.

Ποια είμαι εγώ να το κάνω αυτό. Ο οργασμός είναι πολύ προσωπικό ζήτημα.

Σπάσιμο. Τραβάει τις τρίχες του με περισσότερη δύναμη. Έχει ιδρώσει. Τα μάτια του γουρλωμένα.

Ηρεμεί. Δε θα μάθω ποτέ τι στο διάολο έγραφε.

Όμως δεν έχει σημασία. Έτσι έμαθα από τον τέταρτο. Ο πέμπτος απέτυχε. Ο πρώτος, τον δεύτερο θα ζηλέψει. Το πάθος του. Ίσως ξεκινήσει να πηγαίνει εκδρομές. Προσωπικά, ελπίζω να παραιτηθεί. Και ο τρίτος, αυτοκτόνησε πρώτος απ' όλους.

Τέλος τώρα.

Οι φιγούρες με συνόδευσαν, άλλαξαν την θέση τους στον χώρο και εξαφανίστηκαν.

Το μέλλον είναι όσο απρόβλεπτο είναι και το παρόν. Όσο θολό είναι το παρελθόν. Και όσο ανύπαρκτη είναι αυτή η καθορισμένη χρονική γραμμικότητα.

Τι να έγραφε; Εν τέλει, έχει σημασία ή όχι; 

Ας μου απαντήσει κάποιος.