Πότε ήταν η τελευταία φορά που πόνεσες; Ήταν Τετάρτη πρωί του είπε. Είχα αποφασίσει πως θα το άφηνα να απλωθεί, δεν θα το αγνοούσα. Ο ουρανός ήταν βαρύς και στα σύννεφα διέκρινες εικόνες προσώπων που είχαν χαθεί. Γιατί είσαι τόσο δραματική; Καθόλου δραματική. Απλώς ψάχνω για λίγο περίσσευμα ντοπαμίνης στο πρόσωπο σου. Έχεις ξεμείνει και εσύ ξέρω. Αναρωτιέμαι αν είχες ποτέ σου. Για την επιβίωση δεν χρειάζεσαι ντοπαμίνη. Κυρίως θες κοριτζόλη και σάρκα. Μην είσαι τόσο σοβαρός όμως. Η ζωή έχει πλάκα. Έχει και πόνο. Έχει και πλάκα. Εσύ πώς να το γνωρίζεις αυτό. η γνώση χρειάζεται αέρα, σημεία διαφυγής. Εσένα, η πανοπλία σου είναι από σκληρό μεσαιωνικό ατσάλι. Πάλι μιλάς για περασμένες αγάπες; Για περασμένους έρωτες εννοείς. Οι αγάπες κρατάνε. Οι έρωτες εξατμίζονται. Οι αγάπες δίνουν. Οι έρωτες παίρνουν, λεηλατούν. Και τότε τι το ψάχνεις το ρημάδι. Είπαμε. Λίγη ντοπαμίνη. Λίγο άλγος. Λίγη ντροπή. Λίγη συντήρηση. Λίγη ζωή. Μα τι λες τέλος πάντων; Τίποτα, κάτι δικά μου. Δεν βλέπεις τον κόσμο που καταστρέφεται; Σε λίγο θα είμαστε και οι δύο νεκροί. Τι μένει άλλο, από το να σου δώσω το μαχαίρι; Όχι, άσε. Δεν θα σου δώσω τίποτα.
