Ο Γιώργος σέρβιρε τον καφέ,
η Νίκη τάισε τις γάτες θαυμάζοντας τες για το μητρικό τους ένστικτο-
μη γνωρίζοντας πως
ακόμα και οι γάτες σκοτώνουν τα μωρά τους.
Άλλος, μίλησε για πολιτισμούς. Ο πολιτισμός της μαντίλας, η κατάργηση της καταπίεσης
και άλλα τέτοια γενικόλογα.
Φλυαρούσε. Σαν ένας "λευκός, δυτικός", θα έλεγαν κάποιες κακοπροαίρετες.
Ο Νικήτας από την άλλη, με την γνωστή του ειλικρίνεια στα μάτια, συμμάζεψε τα ασυμάζευτα.
Μύρισε τα φυτά, μίλησε για τον μεταξοσκώληκα και την χρησιμότητα του για την
επιβίωση μας. Ομολόγησε την ταπεινότητα του, την μετακίνηση του.
Σήμερα έμαθα πως ο Νικήτας, πάλευε πολλά χρόνια μια μάχη με τις ουσίες,
Και τώρα να.
Θαυμάζει τους κύκλους της φύσης, την ανάκαμψη.
Και πρώτος, μα και τελευταίος, ο Σωτήρης. Με την γνωστή του ευφράδεια κινήσεων,
και το οξύτατο μυαλό τους,
μίλησε για τα καράβια, το απαρτχάιντ.
Εγώ από την άλλη, αναρωτιέμαι κάτι πολύ πεζό.
Άραγε, μπαίνεις ποτέ να διαβάσεις αυτά που γράφω;
Με σκέφτεσαι καμιά φορά, καταλάθως, όταν περνάς την Κάνιγγος με το μηχανάκι;
Τι ήταν ποτέ ο χρόνος, μπροστά στις στιγμές.
Δεν γνωρίζω το μυστικό των κατασκευών,
ούτε των βεβαιοτήτων.
Και όλοι αυτοί που μαζευτήκαμε εδώ γύρω, δεν είμαστε τίποτα άλλο
παρά ένα δυνατό αεράκι που μας ακουμπά, όσο περνάμε με 130 την Πατησίων, την Βασ. Όλγας.
