“Μια φωτογραφία”
Τα χρόνια διέρχονται,
οι Φίλοι μετατρέπονται σε Περιστάσεις
και οι Γνωστοί σε Είδωλα,
και η έννοια του εαυτού,
εξακολουθεί να κατακερματίζεται.
Το lifestyle επιμένει,
και ο θάνατος ενός 9μήνου προσφυγόπουλου
αποτελεί την “είδηση” που θα προσπεράσεις,
μιας που η αβοηθησία είναι ισχυρότερη πλέον
από τον θυμό.
Τι άλλα;
Ένα ψυχιατρείο (ή μάλλον 3), χωρίς σεντόνια, χωρίς καπάκια τουαλέτας, χωρίς αξιοπρέπεια αλλά
με 10.000 εγκλείστους. Στην εποχή της από- ιδρυματοποίησης, στην χώρα των ψυχοαποικιών.
Και οι εργαζόμενοι να καταγγέλλουν την υπό-χρηματοδότηση
και όχι την ίδια την βία της εργασίας τους.
Η Σιδερένια Αναγκαιότητα προχωρά την ιστορία,
διαρκώς σε αδιέξοδα.
Άλλο;
Τα χρόνια διέρχονται και’ γω δεν θα ζήσω
στον 22ο αιώνα.
Ίσως ζήσω την προσαρμογή μου στον 21ο.
Μπορεί οι φωνές να πολλαπλασιαστούν.
“Η μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός”.
Σάμπως δεν της έφτανε το θέατρο της καθημερινότητας.
Θυμάμαι τότε, που είχα απαντήσει στη φαντασίωση:
Μα είμαι ήδη ηθοποιός!
Βρίσκομαι στον σωστό δρόμο.
Στην παθογένεια της εξατομίκευσης,
στη τεχνογνωσία της απομόνωσης,
στον αποδεκατισμό των ονείρων
στο “ώρα να μεγαλώσεις” “ώρα να συγκεντρωθείς στον στόχο”
στον φόβο πως το ταξίδι στην Κούβα απομακρύνεται,
και πλέον υποχωρεί η πίστη στο “κίνημα”. (μάλλον στις σχέσεις)
Ίσως η πίστη γενικότερα.
Πλέον, αρχίζει η υποταγή στην επιταγή
να γίνω εγώ η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο
να αλλάξω τον εαυτό μου, να τον τοποθετήσω επιτέλους
σε μια γαμημένη κατηγορία.
Σου είπα πως αν θες να μάθεις μια νέα ιστορία,
μπορείς να διαβάσεις μια παλιά.
Ίσως και ένα κλασσικό παραμύθι ή ένα ημερολόγιο εξομολογήσεων εν καιρώ πολέμων.
Η επανάληψη μαρτυρά την έλλειψη της δημιουργίας,
και του ανέφικτου οριστικού ξεπεράσματος όλων αυτών που
με καταπίεσαν, που σε καταπίεσαν.
Είναι αυτό το γαμώτο της νεωτερικότητας.
Η μορφή να διαχωρίζεται και να προηγείται του περιεχομένου.
Και το άλλο το γαμώτο, της παιδικής αθωότητας,
να μαθαίνεις πως δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου
να πρέπει να φροντίζεις τραύματα, που δεν γνώριζες καν πώς στο διάολο να το κάνεις.
Και;
Τίποτα το ιδιαίτερο.
Έτσι και αλλιώς, τα ονόματα των νεκρών μας,
σκεπάστηκαν.
