Μια φωτογραφία

 “Μια φωτογραφία”

Τα χρόνια διέρχονται,

οι Φίλοι μετατρέπονται σε Περιστάσεις

και οι Γνωστοί σε Είδωλα,

και η έννοια του εαυτού,

εξακολουθεί να κατακερματίζεται.

Το lifestyle επιμένει,

και ο θάνατος ενός 9μήνου προσφυγόπουλου

αποτελεί την “είδηση” που θα προσπεράσεις,

μιας που η αβοηθησία είναι ισχυρότερη πλέον

από τον θυμό.

Τι άλλα;

Ένα ψυχιατρείο (ή μάλλον 3), χωρίς σεντόνια, χωρίς καπάκια τουαλέτας, χωρίς αξιοπρέπεια αλλά

με 10.000 εγκλείστους. Στην εποχή της από- ιδρυματοποίησης, στην χώρα των ψυχοαποικιών.

Και οι εργαζόμενοι να καταγγέλλουν την υπό-χρηματοδότηση

και όχι την ίδια την βία της εργασίας τους.

Η Σιδερένια Αναγκαιότητα προχωρά την ιστορία,

διαρκώς σε αδιέξοδα.

Άλλο;

Τα χρόνια διέρχονται και’ γω δεν θα ζήσω

στον 22ο αιώνα.

Ίσως ζήσω την προσαρμογή μου στον 21ο.

Μπορεί οι φωνές να πολλαπλασιαστούν.

“Η μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός”.

Σάμπως δεν της έφτανε το θέατρο της καθημερινότητας.

Θυμάμαι τότε, που είχα απαντήσει στη φαντασίωση:

Μα είμαι ήδη ηθοποιός!

Βρίσκομαι στον σωστό δρόμο.

Στην παθογένεια της εξατομίκευσης,

στη τεχνογνωσία της απομόνωσης,

στον αποδεκατισμό των ονείρων

στο “ώρα να μεγαλώσεις” “ώρα να συγκεντρωθείς στον στόχο”

στον φόβο πως το ταξίδι στην Κούβα απομακρύνεται,

και πλέον υποχωρεί η πίστη στο “κίνημα”. (μάλλον στις σχέσεις)

Ίσως η πίστη γενικότερα.

Πλέον, αρχίζει η υποταγή στην επιταγή

να γίνω εγώ η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο

να αλλάξω τον εαυτό μου, να τον τοποθετήσω επιτέλους

σε μια γαμημένη κατηγορία.

Σου είπα πως αν θες να μάθεις μια νέα ιστορία,

μπορείς να διαβάσεις μια παλιά.

Ίσως και ένα κλασσικό παραμύθι ή ένα ημερολόγιο εξομολογήσεων εν καιρώ πολέμων.

Η επανάληψη μαρτυρά την έλλειψη της δημιουργίας,

και του ανέφικτου οριστικού ξεπεράσματος όλων αυτών που

με καταπίεσαν, που σε καταπίεσαν.

Είναι αυτό το γαμώτο της νεωτερικότητας.

Η μορφή να διαχωρίζεται και να προηγείται του περιεχομένου.

Και το άλλο το γαμώτο, της παιδικής αθωότητας,

να μαθαίνεις πως δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου

να πρέπει να φροντίζεις τραύματα, που δεν γνώριζες καν πώς στο διάολο να το κάνεις.

Και;

Τίποτα το ιδιαίτερο.

Έτσι και αλλιώς, τα ονόματα των νεκρών μας,

σκεπάστηκαν.

HOMO HOMINI LUPUS EST

 

Ξημέρωσε Τετάρτη 23 του Δεκέμβρη, έτος 2021 και’γω
Πάλι σκέφτομαι τον απρόσμενο θάνατο
Και αναρωτιέμαι αν τυχόν αυτή η πλημύρα του φόβου
Αποτελεί και ένα σύμπτωμα πορείας προς την επίγνωση του.

 Εδώ στην Αθήνα, κάποιοι μιλούν για ολοκληρωτισμό
Ταρακουνούν την βάση του κράτους,
παραπάνω ως σύλληψη και λιγότερο ως υλική αντίφαση.

Έντρομοι νιτσεικοί αγωνιστές, ουρλιάζουν για τον κρατικό παρεμβατισμό,
την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία καταρρέουν,
εξαιτίας της μη χρηματοδότησης. 

Και η φράση "εργατική τάξη"
κατέληξε στον αιώνα μας
να αναφέρεται τελικά σε πεφωτισμένες μειοψηφίες.

 Πέραν όμως των αυταποδείξεων και των διαστρεβλωμένων επιδίκων,
όλα εξαντλούνται σ’ αυτή τη προσωπική και πολιτική αναμέτρηση.
Πόσο βάρος άραγε να σηκώσουν δύο μικροσκοπικοί ώμοι;

Υγεία ή ελευθερία, υγεία ή ελευθερία.

 Και τα δακρύβρεχτα εγχειρίδια ψυχολογικής υποστήριξης περιγράφουν
Την ουσία της κοινωνικής εξατομίκευσης.
Βλέπω, ως παρατηρήτρια, έναν κόσμο που βυθίζεται σε αποστειρωμένες συμβουλές.

 Από την άλλη, αρνούνται τα νοσοκομεία,
Ως τόπους εμπέδωσης των πολλαπλών καταπιέσεων.

Τι προνόμιο.

Άλλοι, επικροτούν τα lockdowns, δηλώνοντας πως η κυβέρνηση απέτυχε τεχνοκρατικά σε μια αμφίβολη διαχείρηση. 
Πώς να σκιαγραφήσεις μια δίκαιη κατάρρευση;
Η διγλωσία της εξουσίας δεν αποτελεί άλλωστε εργαλείο ελέγχου,
αλλά τρόπος να αναπαράγονται ασταμάτητα
οι κοινωνικές σχέσεις,
χωρίς να πειράξουμε τα σημάδια στη σκακιέρα.

Άλλοι, σχολιάζουν σαρκαστικά, και με αισθητό βάρος την ύπαρξη κίνησης στους δρόμους,
τα πάθη των μη ευχαριστημένων καταναλωτών,
ξεσπάνε αναίσθητα στον υπαλληλίσκο φωνάζοντας του
"Εσύ δεν είσαι αστυνόμος για να με ελέγχεις!"
Πλένουν κάθε τρία δευτερόλεπτα τα χέρια τους,
Φορούν διπλές μάσκες,
Στο λεωφορείο πάντοτε ΕΝΑ γάντι, συγκεκριμένα στ’ αριστερό χέρι.

Τι κατάντια.

 Όλη αυτή η πραγματικότητα, δύσκολα σχολιάζεται,
πόσο μάλλον αντανακλάται,
σαν εμπεδωμένη αφήγηση.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως αφηνόμαστε στη τάση να λειτουργούμε σαν ιστορικά τεκμήρια,
άθελα μας,
παρά ως δρώντα υποκείμενα.
Ή αν θέλεις, η δράση μπορεί τελικά να συμβολοποιηθεί
να πάρει πολλαπλές μορφές,
που κάθε μέρα τείνει να εσωτερικεύεται και πιο πολύ,
έτσι που στο τέλος
στο γυμνό μας κορμί θα εγγράφονται όλες οι στιγμές που θέλαμε να ουρλιάξουμε.

Άλλωστε κοινωνίες που βρίσκονται σε καθεστώς επιβίωσης,
επιλέγουν την εσωστρέφεια, όσο ο δημοκρατικός βασιλιάς επιλέγει εκδρομές και προτεραίοτητα στα εμβολιαστικά κέντρα. 
Είναι αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο κράτος και στη κοινωνία,
ή αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά
ενός άπλυτου νεροχύτη.

Πού καιρός γι’ αναστοχασμό;

 Και ξέρω πλέον. Όλα συρρικνώνονται σε μια μακρόσυρτη στιγμή,
Σε κάποια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας
ή σε κάποια αίθουσα αναμονής.

Και κανείς να μην αντιλαμβάνεται τον αόρατο πόνο.
Πώς λοιπόν να μην εγκλωβιζόμαστε
Συλλογικά
Στη μάχη ενός αόρατου εχθρού;