Τώρα τελευταία δεν έχω όρεξη να γράψω. Οι σκέψεις είναι βαριές. Πονοκέφαλος. Όπως ήταν πάντα. Το σώμα μου όμως, ζυγίζει λιγότερο. Είναι ελαφρύτερο. Αγόρασα τα κατάλληλα παπούσια. Τα χέρια μου καίνε μεν, αλλά με έναν ηπιότερο τρόπο. Θα έλεγα πως οι ουλές σαν να γιατρεύονται. Το πνεύμα μου; Το συναντώ πιο συχνά. Στο λόφο στο Γαλάτσι, σε μια παραλία στο Σούνιο, σε ένα ποτάμι στο κέντρο της Αθήνας.
Τώρα τελευταία, ακούω στο repeat παλιές ηχογραφήσεις. Και κάτι άτσαλα αρπίσματα. Ακούω με προσοχή. Ξανά και ξανά. Δεν προσέχω πια τα λόγια, αλλά την εκφορά. Ακούω τις σιωπές. Μετρώ τα σαρδάμ. Αγναντεύω τα ξεσπάσματα. Προσκυνώ. Προσκυνώ τις ξένες φωνές. Όλα κάτι μου φανερώνουν.
Τώρα τελευταία, γυρεύω τον ήλιο. Ένα άγγιγμα του στο σβέρκο. Λίγος ιδρώτας να τρέχει, κάτω από το κόκκινο πουλόβερ. Λίγη βιταμίνη D. Ψάχνω ακόμα και στις σκιές. Περπατώ με υπομονή ώσπου να φτάσω σε θάλασσα. Δεν νοιώθω την ανάγκη να βουτήξω, αλλά να σταθώ. Στο μπλε. Στο χλωμό. Στο μυστήριο.
Πλέον ξέρεις, δεν πίνω. Σταμάτησα και το τσιγάρο. Με βοήθησε μια μελαγχολική κοπέλα, που μονολογούσε με τις ώρες για "τα αποκούμπια". Η Ουρανία. Απόφοιτη λυκείου, φροντίστρια, μπλεγμένη με κυψελιώτικα προιόντα.
Τώρα, μαθαίνω να αναπνεύω. Μετράω μέχρι το πέντε, και έπειτα εκπνέω, μετρώντας μέχρι το έξι. Η εκπνοή έχει ειδική σημασία. Την ευχαριστιέμαι με όλο μου το σώμα.
Τελευταία, κοιτώ πιο συχνά τον ουρανό. Αναπολώ την καλοκαιρινή βροχή. Αλλά και αυτή η λιακάδα, φαίνεται να με ικανοποιεί.
Τώρα ή τελευταία, το πρόσωπο μου έγινε πιο απαλό. Οι καθρέφτες γύρω μου δεν είναι σπασμένοι. Βλέπω την ένωση. Συμπάχω με το μυρμήγκι. Πενθώ στα ηλιοβασιλέματα. Παρατηρώ τον κύκλο. Μαζεύομαι και απλώνομαι.
Σίγουρα, τώρα τελευταία. Επιλέγω, βρίσκομαι, μιλώ σε α' ενικό.
