Δημιουργίες της βροχής.

1.
Παγιδευμένη στη βορειοδυτική πλευρά της πηξίδας! Και στη συννεφιά, ο οδηγός, η ίδια η θαλασσοταραχή. Για αλλού πήγες, αλλού κινήθηκες και αλλού έφτασες.
Μα δεν είναι ζωή αυτή. Ή και είναι. Φαινομενικά τουλάχιστον.
 Άραγε, ξέρεις πώς είναι να μπερδεύεις τον ουρανό με την θάλασσα;

2.
Τρίημερο βροχής στο μικρό χωριό. Η γιαγιάκα τρέχει,βιαστηκά και ατσούμπαλα,να μαζέψει την μπουγάδα. Και γιατί μωρή γριά να την μαζέψεις. Άστην εκεί που είναι. Το πολύ πολύ να βγεις και'συ, δίπλα της, να καθίσεις, εκεί έξω. Μη το πεις του αντρός σου. Ούτε του γιού σου. Γριά. Ψιτ. Μαλάκες είναι. Σε καταπιέζουν. Τριήμερο αλήθειας στο μικρό χωριό. Και εν τέλει τριήμερο κενής απλώστρας.

3.
Η βροχή καταστείλει τους παροχούς της σύνδεσης και του ρεύματος. Σε βάζει σε μια κατάσταση αντιμετώπισης της σιωπής. Δεν ακούς, δεν βλέπεις. Οι ασχολίες σου οι εξείς, ο ήχος από τα σπίρτα,μόλις τρίψουν με πάθος το  μονάκριβο κουτάκι τους, οι γείτονες που φωνάζουν, ο τρελαμένος χορός της φλόγας από τα κεριά, η αίσθηση του δωματιού να μεγαλώνει, μα να μη σε πλακώνει. εσύ, μόνος. έρημος. απλός. αληθινός. Εσύ και η βροχή. Αντιμέτωποι σε μια χαμένη μάχη.

4.
Όταν βρέχει, μια βόλτα στη γειτονική πόλη να βγεις θα καταλάβεις, οι άνθρωποι πανικοβάλλονται. Μπαίνουν κάτω από υπόστεγα, κρατάνε σφικτά πάνω από τα κεφάλια τους τις σακούλες από το public, (ναι αυτές οι οποίες κρύβουν μέσα κάποιο άχρηστο gadget), πατάνε προσεκτικά, πάνω στα στεγνά σημεία του δρόμου. Τρέχουν, γελάνε αμήχανα, γυρνάνε σπίτια τους και πιστεύουν πως σίγουρα αρρώστησαν. "Μουνί έγινα." "Ε γαμώ το χριστό του για κωλόβροχο" Συνήθεις φράσεις που θα ακούσεις. Οι άνθρωπο της πόλης, βλέπουν την βροχή, σαν επιβεβαίωση του γκρίζου, σα να ξεχύνονται από τους ουρανούς,σε υγρή μορφή, όλα τους τα χαμένα δευτερόλεπτα.
 Και πάντα, υπάρχει και αυτός. Ο άγνωστος τρελαμένος. Γυμνός, να διασχίζει τους πέτρινους δρόμους. Με αργό βήμα. Να νοιώθει ολόκληρο το πέλμα του ποδιού του, κάθε κύτταρο του, να αισθάνεται την αίσθηση. Βαθειά. Και ας πατάει όλα τα σκατά του πεζοδρόμου. Δεν τον ενδιαφέρει. Χέστηκε. Κλείνει τα μάτια του. Και περπατάει. Αναπηδάει. Περπατάει με το ένα πόδι. Χοροπηδάει. Τρέχει. Σέρνεται. Προσπαθεί να ακούσει τα πλακάκια. Να χορέσει τη βροχή στο στόμα του. Να την φτύσει. Και συνήθως, τον βρίσκεις να μουρμουρίζει διαρκώς:

  "Και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς, εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική" 

Δεκαεπτά λεπτά, ξεχύθηκαν στους δρόμους. Όπλισαν. 

"Όχι άλλο πια νεκρός χρόνος." 

Solo traveling.

Πέντε άντρες. Στάθηκαν για την φωτογραφία εν αγνοία τους. Δύο πλάτες και τρία προφίλ..

Ο ένας, τραπεζικός υπάλληλος. Στον ελέυθερο του χρόνο θα ήθελε να είναι ταξιδιώτης.

Πριν δύο χρόνια, αγόρασε τα ορειβατικά παπούτσια που ήθελε εδώ και πολύ καιρό.

Όμως, τα φοράει όταν βρέχει στη πόλη του. Φαινόμενο σπάνιο.. Έτσι, τα φόρεσε σήμερα, χωρίς λόγο. Απλώς ήθελε. Φαίνονται ολοκαίνουργια.

Απαντάει ευγενικά στις παρεμβολές και ύστερα επιστρέφει στη κανονικότητα της σκέψης του.

“Δύο και δύο ίσως να κάνουν τέσσερα, όμως χωρίς την αριθμητική, δε θα το ήξερα. Θα με ενδιάφερε τότε να γνωρίζω αυτή την απλή και ηλίθια πρόσθεση;”

Ο δεύτερος άντρας, στη σειρά από τα αριστερά, είναι σπόνσορας της apple, ή έχει πολλά λεφτά, ή είναι ένα θύμα κατανάλωσης. Γεγονός φυσικά, σχετικό, καθώς η κατανάλωση, παραμένει κατανάλωση, ανεξαρτήτως της ποσότητας. Σηκώνεται. Ξαφνικά, θέλησε να σταθεί στην γωνία, ώστε να αποφασίσει αν θέλει να κάνει τσιγάρο ή όχι. Οι δύο άντρες, από τα αριστερά, ανταλλάξανε κουβέντες. Η ανυπαρξία τους μόλις απέκτησε αλληλεπίδραση. Έγιναν πραγματικές φιγούρες.

Ο τρίτος άντρας, ακίνητος για πολλές ώρες. Κοιμάται. Φοράει κόκκινα παπούτσια, σ΄αντιστοιχία με μια κόκκινη τσάντα, ένα τζιν και μια πράσινη ζακετά. Ξαπλωμένος πάνω στο μπουφάν του. Ένα φως είναι μονίμως ανοιγμένο, πάνω από το κεφάλι του. Στα όνειρα του, κατόρθωσε να φτάσει πρώτος στους αγώνες της κολύμβησης. Όμως παραμένει ανίκανος στα μάτια της μητέρας του. Μακάρι να ερχόταν πρώτος στους αγώνες..

Εν τω μεταξύ, ο δεύτερος άντρας, επέστρεψε. Πήρε κάποια απόφαση.

Ανοίγει τον υπολογιστή του και ξεκινάει να γράφει πατώντας τα πλήκτρα μελωδικά, σε σύνθεση ενός κομματιού dubstep.

Έχει έντονο και σταθερό βλέμμα, και όταν σκέφτεται αγγίζει με μια κλίση καμπύλης, τις τρίχες του προσώπου του.

Ο δεύτερος άντρας από τα αριστερά, δεν ακούει πολύ μουσική. Μόνο συνθέτει ρυθμικά γράμματα και όταν προχωράει θέλει να πατά συγκεκριμένα στο εσωτερικό των κύκλων. Και στο μπάνιο, μετά το κατούρημα, πρέπει να πλύνει τα χέρια του 2 φορές. Μετά το χέσιμο, 3. Και μετά την εκσπερμάτωση, 4.

Ο τέταρτος άντρας, από τα αριστερά, περιμένει να πεθάνει,συνειδητά. Όμως είναι νέος. Μου φαίνεται περίεργη αυτή του η σκέψη. Δεν κοιμάται. Εδώ και δύο ώρες η μόνη κίνηση που κάνει είναι να σπάει τον αντίχειρα του. Σα να αγνοεί πως υπάρχει, και να διπλοτσεκάρει την ποιότητα του χεριού του. Το βλέμμα του, καθηλωμένο σ'ένα κενό που νομιμοποιεί την απάθεια του. Είναι αναβλητικός. Το ξέρει. Όμως αυτό, τι σημασία έχει. Γνωρίζει ότι θα πεθάνει όπως γνωρίζεται με την αναβλητικότητα του. Έτερον εκάτερον. Τι σημασία έχει. Οι φίλοι του πλέον δεν τον αντέχουν, όμως δε το παραδέχονται. Απλώς ο τέταρτος άντρας, κάθε μέρα που απολαμβάνει τον καφέ του, πιστεύει πως πρέπει να αποσυρθεί απ'όλα αυτά. Άμα δεν τον θέλουν μία, δεν τους θέλει δέκα. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει ζωγράφος. Ταλέντο, δεν είχε. Μόνο την ευαισθησία, και αυτήν αποκομμένη από την καλλιτεχνική συμβολικότητα. Τι σημασία έχει.

Ο τρίτος, ξύπνησε. Τεντώνεται. Ο ύπνος έχει πολλες ομοιότητες με την σεξουαλική συνεύρεση. Οι εκφράσεις και οι ήχοι, διαφέρουν σε ελάχιστα σημεία τους. Διαφοροποίησε λίγο την στάση του σώματος του (ελάχιστα, μόνο άλλαξε το χέρι που στηριζόταν) και επέστρεψε. Σκέφτηκε πως και το να είσαι τρίτος, δε πειράζει. Τουλάχιστον δεν είσαι και τελευταίος. Η προσπάθεια είναι που μετράει και ο ανταγωνισμός είναι προιόν πλύσης εγκεφάλου. Στον ύπνο του, αυτή τη φορά, είδε να είναι πρώτος, επειδή σκότωσε τους υπόλοιπους συναγωνιζόμενους του. Τον τρόμαξε. Την επόμενη μέρα, το είπε στη μητέρα του, και μαζί, ψάξανε στον ονειροκρίτη για τη σημασία της πρωτιάς και του φόνου. “Για καλό είναι!” Το συμπέρασμα.

Ο αντίχειρας ξανά έσπασε. Και ξανά. Και ξανά. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα.

Ο πέμπτος, και τελευταίος του κάδρου μας, από τα αριστερά, κοιτάζει εδώ και ώρα ένα άδειο μπουκάλι Λουξ. Έχει φέρει τα χέρια του, πίσω από το κεφάλι του. Νοιώθει παγιδευμένος.

Δεν το έχει εκμυστηρευτεί σε κανέναν, ούτε στις γκόμενές του, πως πιστεύει ότι είναι αλκοολικός. Ναι. Κάθε βράδυ, προτού κοιμηθεί, γεμίζει ένα ποτήρι με ουίσκι, το πίνει με τη μία, και ύστερα κοιμάται. Είναι σίγουρος πως είναι το φάρμακό του. Διαφορετικά, υποφέρει από πόνους στο στήθος και στα κόκκαλά του. Ο πέμπτος, δεν περιμένει να πεθάνει. Το θεωρεί μάλιστα, αδιανότητο. Είναι μεσήλικας, χωρισμένος δύο φορές. Σκέφτεται να ξανα παντρευτεί μια από τις γκόμενές του, όμως δε ξέρει ποιά. Η Λίζα, έχει τα μεγάλα βυζιά, η Άννα έχει ωραίο κώλο, η Μαρία είναι ηθοποιός και του αρέσει το δράμα (εντάξει, η Μαρία έχει και τσιμπουκοχειλάρες) , και η Μαίρη είναι καθηγήτρια στο σχολείο του γιού του.

Δεν είναι απλή απόφαση. Άλλαξε τη στάση του. Σκυμμένος μπροστά. Δεν άντεξε να κοιτάει άλλο αυτό το άδειο μπουκάλι. Τον έπιασε ηττοπάθεια. Θα'θέλε πολύ να κοιμηθεί ήρεμος.

Σπάσιμο αντίχειρα! Ο δεύτερος, εκστασιασμένος, ανέβασε το μπιτ. Πληκτρολογεί σε 9/8. Πιάνει και με τα δύο του χέρια τις τρίχες του, τώρα όλο του το πρόσωπο, τα μαλλιά του, ξανά. Ανεβάζει το μπιτ και άλλο. Νομίζω έχει έρθει σε οργασμό. Έχουν σφίξει οι μυς των χεριών του, είναι απόλυτα συγκεντρωμένος. Πήρε μια ανάσα, και με κοίταξε. Θέλει να του δώσω έγκριση.

Ποια είμαι εγώ να το κάνω αυτό. Ο οργασμός είναι πολύ προσωπικό ζήτημα.

Σπάσιμο. Τραβάει τις τρίχες του με περισσότερη δύναμη. Έχει ιδρώσει. Τα μάτια του γουρλωμένα.

Ηρεμεί. Δε θα μάθω ποτέ τι στο διάολο έγραφε.

Όμως δεν έχει σημασία. Έτσι έμαθα από τον τέταρτο. Ο πέμπτος απέτυχε. Ο πρώτος, τον δεύτερο θα ζηλέψει. Το πάθος του. Ίσως ξεκινήσει να πηγαίνει εκδρομές. Προσωπικά, ελπίζω να παραιτηθεί. Και ο τρίτος, αυτοκτόνησε πρώτος απ'όλους.

Τέλος τώρα.

Οι φιγούρες με συνόδευσαν, άλλαξαν την θέση τους στον χώρο και εξαφανίστηκαν.

Το μέλλον είναι όσο απρόβλεπτο είναι και το παρόν. Όσο θολό είναι το παρελθόν. Και όσο ανύπαρκτη είναι αυτή η καθορισμένη χρονική γραμμικότητα.

Τι να έγραφε; Εν τέλει, έχει σημασία ή όχι; 

Ας μου απαντήσει κάποιος.