...Ξημερώματα, Βιέννη.

Πήραν στους ώμους τους τα ξύλινα τραπέζια και έκοψαν την αίσθηση της νύχτας στη μέση. Η ώρα ήταν 5 παρά. Αδιάφοροι ως προς το ωράριο ύπνου των σπιτιών αυτού του δρόμου, έκαναν όση περισσότεροη φασαρία μπορούσαν.

Ήταν Τούρκοι, άραβες, σέρβοι, εργάτες και βρώμικοι στην όψη με χαμηλά μεροκάματα και δεξιές πεποιθήσεις, επί πλειοψηφία τουλάχιστον. Μαζί τους, και οι βοηθοί τους, νεαροί, ενοχλημένοι από το κρύο, σκεπτόμενοι το μαγικό χρηματικό ποσό που θέλουν να συμπληρώσουν για να εξαφανιστούν από αυτή την κοινωνία της ψευδαίσθησης και της απομόνωσης. Σιωπηλοί ως προς τα δικά τους αφεντικά, μονάχα με μια μιζέρια υπογεγραμμένη οριζόντια στα μέτωπά τους.

Η σημερινή μέρα προβλέπεται σημαντική, μιας που το δελτίο καιρού ενημερώνει για λιακάδα. Μέρες σαν αυτές, ο κόσμος στη λαική είναι τριπλάσιος από το συνηθισμένο.

Το άγχος του να ετοιμαστούν οι πάγκοι στην ώρα τους, είναι επίσης τριπλασιασμένο. Το φως θα αργήσει να φανεί κάποια ώρα ακόμη, όλα όμως μοιάζουν έτοιμα πλέον. Ο καθένας στο πόστο του, ανάβουν από ένα τσιγάρο και στέκονται ήσυχοι. Ένας σκέφτεται το παιδί του. Και πάλι δε θα μπορέσει να την συνοδεύσει στο σχολείο, ούτε να της ετοιμάσει το πρωινό της. Ένας άλλος σκέφτεται τη γυναίκα του. Με ποιον να κοιμάται αυτό το βράδυ. Ο απέναντι νεαρός σκέφτεται αυτό το ρητό που διάβασε για κάτι πουλιά που δεν πετάνε, μα δεν μπορεί να το θυμηθεί ολοκληρωμένα, ο ακριβώς δίπλα του, προσπαθεί να μη σκέφτεται τους γονείς του και τα αντι-κουρδικά τους αισθήματα, και ένας άλλο σκέφτεται απλώς το πόσο πολύ θα ήθελε να κοιμόταν αντί να ξεπαγιάζει σ'έναν έρημο δρόμο. Δίπλα στο παράθυρο του σπιτιού, που βρίσκεται στη μέση του δρόμου, έχει μια μαύρη τρύπα στον τοίχο, και στη πόρτα αυτού του σπιτιού, ένα αυτοκόλλητο “prisons are for burning”. Ποιος ξέρει τι εννοεί.

Οι κάτοικοι του σπιτιού, κοιμούνται.

Ονειρεύονται. Δεν τις ξύπνησε η φασαρία τα ξημερώματα, όπως συνέβαινε τις πρώτες μέρες.

Όλα είναι θέμα συνήθειας υποθέτω.