#5

Monachopsis

*

Στο προαύλιο έστησαν έναν αυθόρμητο χορό. Οι μαθητές σε συνεργασία με κάποιους καθηγητές. Εγώ ήμουν στο κέντρο. Στην αρχή μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως παίζαμε εκείνο το παιχνίδι με το κορόιδο. Θυμάσαι τι λέω. Με αυτό το γαμημένο τραγούδι, το οποίο δε μπορώ να θυμηθώ τώρα ακριβώς. Μου πήρε ώρα να συνειδητοποίσω πως έκανα κάτι διαφορετικό.

*

Ήμουν 17 χρονών. Η καθηγήτρια με σήκωσε στον πίνακα για να λύσω μιαν εξίσωση. Ο ιδρώτας έλουσε το μέτωπο μου. Με το που αντίκρυσα εκείνα τα σύμβολα, ήμουν σίγουρη πως μπορούσα να τα αποσυμβολοποιήσω. Να καταλήξω στο μηδέν. Όμως με κοιτούσαν όλοι, παρόλο που δεν με κοιτούσε κανείς. Όλοι περίμεναν από εμένα να λύσω σωστά την εξίσωση, παρόλο που η καθηγήτρια κοιτούσε το ρολόι της και οι συμμαθητές μου ζωγράφιζαν ταγκιές στα θρανία τους. Το άγχος είχε σταματήσει τους σφυγμούς μου. Το ταβάνι έσταζε βροχή. Και έξω, ήταν μια ηλιόλουστη μέρα Απρίλη.

*

Η μητέρα μου με έδιωξε από το σπίτι. Άρχισα να τρέχω ξυπόλητη στους δρόμους. Τα καρφιά στα πόδια μου ήταν πιο απαλά από ποτέ. Η μητέρα μου δε με αγαπούσε. Η μητέρα μου είδε σε εμένα όσα δεν κατάφερε να γίνει. Συμβιβασμένη όπως ήταν, ζήλευε την αδιαφορία μου γύρω από το οτιδήποτε σηματοδοτούσε έναν γραμμικό θάνατο. Η οικογένεια μου, ένα σύμπλεγμα προσδοκιών και ματαιώσεων. Και'γω, να κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει “μεταμοντέρνα ποίηση” .

*

Μεγαλώνω. Μεγαλώνω και νοιώθω την όραση μου να θολώνει. Τις αντοχές μου να σμιρυκνώνονται. Τους φόβους μου δεν τους εγκατέλειψα, αλλά με εγκατέλειψαν εκείνοι. Μεγαλώνω και φτάνω τα 22. Από τη ζωή μου, πέρασαν κάποιοι άνθρωποι. Αρκετοί ας πούμε. Δεν τους εγκατέλειψα. Εκείνοι, ένας προς έναν, σκέφτηκαν αυθόρμητα μια στιγμή, πως η ζωή τους σε πλεονάζουσα κατάσταση τέλματος, πρέπει να μεταφερθεί σε άλλες περιοχές. Οι φίλοι μου, αποδημητικά πουλιά, σαν εκείνα της Κατερίνας. Μόνο που οι δικοί μου φίλοι πέθαναν από ματαιότητα, από κορεσμό, όχι από ναρκωτικά ή από κοινωνικό ανταγωνισμό. Οι φίλοι με άφησαν, προτού τους αφήσω εγώ. Τους δώρισα τις πληγές μου, ανοιχτές που ήταν. Όμως αποφάσισαν, πως το αίμα, δεν ταιριάζε στην ατομική τους φιλοσοφία. Την τελευταία φορά που τους είδα, γύρισα το βλέμμα μου από την άλλη για να κοιτάξω το φεγγάρι. Δεν κατάλαβαν δυστυχώς. Δεν κατάλαβαν. Δεν μπόρεσαν. Είμαι το φεγγάρι. Η αντανάκλαση του. Ένα γκρι υλικό σώμα που βουλιάζει. Και οι φίλοι μου είναι όλα εκείνα τα χαμένα βράδυα που ένοιωθα πως δεν ανήκω, ούτε στον ουρανό, ούτε στις διαδρομές που άφηναν πίσω τους.

*

Μια βόλτα με το λεωφορείο αρκεί για να την πείσει πως είναι θεατής κάποιας τραγωδίας. Τόσα σπιτικά που μαράζωσαν. Τόσα στραβοκοιτάγματα.Τόσοι απλήρωτοι λογαριασμοί. Τόσα “τι σου είπα ρε παλιοπούστη, μη με ξανα ενοχλήσεις”. Τόσοι δημοτικοί σύμβουλοι που προδόθηκαν από τους συνδημότες τους. Και αυτή η σύνθετη και υπερσυσσωρευμένη θλίψη, ασήκωτη όπως είναι, να είναι και το κύριο καύσιμο του λεωφορείου.

Κάθε στάση και ένα διάλειμμα. ΄Οπως ανοίγουν οι πόρτες, ένα αεράκι εισβάλει μαζί με μιαν αίσθηση πως στον έξω κόσμο όλα κινούνται. Οι συζητήσεις απότομα διακόπτονται και οι επιβάτες τρέχουν να συνεχίσουν την κλεμμένη καθημερινότητα τους. Πλέον δεν ξέρει τι θα απογίνουν. Η τραγωδία δεν θα λυθεί, μιας που δεν αφορά καν κάποια συγκεκριμένη ιστορία, παρά το σύνολο της διαδικασίας, αυτής της μάταιης φαινομενικής κίνησης.

Και ξαφνικά αισθάνεται το καρέ να αλλάζει. Σκέφτεται τις νυχτερινές βόλτες με το λεωφορείο. Σκέφτεται και την αποψινή νυχτερινή της βόλτα. Θυμάται. Θυμάται όλα τα βιβλία που άφησε στη μέση, τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρθηκε να χαιρετήσει. Ειδικά τα βιβλία. Μετανιώνει. Και τι να πρωτο μετανιώσει δηλαδή. Αντιλαμβάνεται πως δακρύζει. Αντιλαμβάνεται πως και η ίδια πλέον είναι κάποιο έργο τραγωδίας που παρατηρεί κάποιος άλλος επιβάτης. Παρόλο που το λεωφορείο είναι άδειο. Επόμενη στάση. Γιατί τα μέσα μαζικής μετακίνησης να παράγουν τόσους τόνους λογοτεχνίας; Σκέφτεται. Και ανενόχλητη αφήνεται στην ηδονική απόλαυση της μετακινούμενης εικόνας μιας έρημης πόλης, ή ενός έρημου εαυτού. Το ένα και το αυτό.

*