Αυτό δεν είναι προιόν μυθοπλασίας- (ή παραείναι;)

Όσα κρατώ κρυφά, παίρνουν την μορφή σου. Είναι σκοτεινά, χαμογελούν σαν μικρά παιδιά που ικετεύουν τους γονείς τους για λίγη προσοχή. Πονάνε σαν διάολος. 

Τα πιο απρόσμενα γέλια, κρύβουν πάντοτε μια πηγή πόνου, εκεί, κάτω-κάτω, αόρατη. Πόσο πολύ αργεί αυτή η επούλωση. Σε περιφέρω. Δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω. Τίποτα. Ακόμα μου βαραίνεις το κεφάλι. Και ας γιορτάζω σιωπηλά μήνες νηφαλιότητας. Αναμετριέμαι μαζί σου συχνά. Σε έχω οικειοποιηθεί όσο δεν πάει. Γνωρίζω για εσένα, και γνωρίζω πως όλα αυτά είναι κάτι κοινωνικές κατασκευές, ή στην χειρότερη, κάποια μπερδεμένα νευρικά σήματα, ένα mix περιττών νευροδιαβιβαστών.

Τα όνειρα μου, κρατούν κοφτερά μαχαίρια, με ξεκοιλιάζουν.
Πλέον, όταν σε ονειρεύομαι, απλώς υπάρχεις στο πεδίο δράσης. Από μακριά. Έχω επίγνωση της παρουσίας σου. Δεν μιλάμε πλέον. Ούτε στα όνειρα μου. Όλη αυτή η σιωπή, έχει μια παράξενη οικειότητα. Από πότε έμαθα τόσο καλά να συγκατοικώ με φαντάσματα;
Είμαι εξαιρετική σε αυτή την τέχνη. Πάντοτε συνεπέστατη. Δεν αργώ ποτέ το νοίκι. 

Οι αποφάσεις μου είναι πεφταστέρια. Πέφτουν με μια χαρακτηριστική ένταση, παρά την αμφιθυμία του ουρανού. Σκοντάφτουν στην μαυρίλα αυτής της πόλης. Την φωτίζουν με ακτινοβολία.
Δροσοπούλου, Αιγίνης, Αεροπαγίτου, Αγίας Ζώνης.
Κάθε στενό και μια κοινωνία. Κάθε κοινωνία και μπόλικη μοναξιά.
Αποφάσισα να σκέφτομαι πως είσαι νεκρός. Μπορεί και να είσαι. Ελπίζω να μην είσαι νεκρός.

Μετρώ ανάποδα τις ώρες, ξεσκονίζω ντουλάπες, πλένω τουαλέτες,
κάθε μέρα σκέφτομαι πως σήμερα είναι η μέρα που θα παραιτηθώ.
Και αυτό το καλοκαίρι, η ζέστη δεν φτάνει να μαλακώσει τους σφιγμένους τένοντες.
Πώς το είχε πει το άλλο; Για την άσκηση των μυών, είναι απαραίτητοι οι μικρό-τραυματισμοί.

Η επανάληψη σκοτώνει τα βράδια μου. Με βυθίζει. Βοήθεια. Χα. Δεν θα με σώσει κανείς. Ειδικά εκείνος. Ειδικά εγώ. Κανείς, κανείς. Το φωτοστέφανο του Κανένα. 

Οι μήνες είναι απλά γραμμές που αφήνουν πίσω τους εμπορικά πλοία. Οι προσφύγες εξακολουθούν να πνίγονται. Όλα πάνε κατά διαόλου. Δίπλωσα προσεχτικά τα γράμματα σου. Δεν μου έμεινε τίποτα άλλο να κάνω.